Moeder Dumont heeft zich verschanst op de bovenste verdieping van een Hollandse wolkenkrabber zonder lift. Een panoramisch paradijsje met cyperse katers, slingerplanten langs de waslijn en een serre met tuimelraam voor mees, de huisvogel. Omwolkt door geurige theedampen en beschermd door een vergeten heilige, wat kon je gebeuren? «Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest,» is haar fiere wapenspreuk. «En dat nimmer op komt dagen!» De kinderen zien het aan en huiveren. Op een dag in de lente, de zon schijnt mild, de lucht is blauw en mees zingt zijn hoogste lied, krijgt moeder te maken met alles wat ze buiten haar dubbele deuren had willen houden...«Prachtig, monter moederboek over dingen die toch niet zo licht zijn in het leven.» PAULINE VAN DE VEN ontving voor haar literaire oeuvre de Halewijn Literatuurprijs.3de druk. Fraai nieuw omslag.